Запрашэнне да роздуму

Напэўна,

не апошні і не першы

Я ўпадабаў даўно твой родны кут,

Пасля чытання палымяных вершаў,

Што напісаў Таўлай калісьці тут.

Стаў для мяне ён райскаю знаходкай,

Як пасля трэцяй мірнае зімы

Прыехалі ў Вялікую Кракотку

3 Уладзіславай Францаўнаю мы.

Нязвычна ўразіў

краявід швейцарскі:

Узгоркі,

пералескі ды лугі,

I рэк малочных

у застоллях царскіх

Кісельныя здзівілі берагі.

Я зразумеў,

што гэтыя мясціны —

А для цябе яны —

сапраўдны рай —

Людзей працалюбівых

і гасцінных

Прыродаю багаславёны край.

Адкуль табе на бровары,

мой дзеду,

Прыродны дэгустатар без прынук,

Падазраваць даўней было

ці ведаць,

Што будзе тут дэгуставаць унук.

Са шланга,

а не з конаўкі

ці з пляшкі,

Ці з туравых,

ці з зубравых рагоў

Не спірт-сырэц

і не сівуху-бражку —

Гаючае пітво саміх багоў?

Якіх я тут не каштаваў прысмакаў?!

Бацвінне з маладое крапівы,

Вяндліну,

паляндвіцу,

здобу з макам,

Кампот з дароў лясных і палявых.

Прывет,

багаславёны слаўны Слонім,

Цяністы сад,

знаёмы дом і склеп!..

На вышываным ручніку разломім

I з соллю

пакаштуем зноў твой хлеб.