Запрашэнне да роздуму

Быццам бы зусім нязначная прычына,

А цябе на роздум

раптам падштурхне...

У трамваі сёння раніцай

дзяўчына

Ветліва ўступіла месца мне.

Бач,

старэчыя пашкадавала ногі,

Паважае мой узрост

і сівізну,

Мо баіцца,

што звалюся ад знямогі

Ці,

крый божа,

часам,

стоячы,

засну.

А не ведае,

што я аслеплым кротам

Пад зямлёй аб чорны вугаль

тыцкаў твар,

Юнаком ссівеў

ад гора і ад поту,

Маладосць

праседзеў за калючым дротам

І пралежаў

на паверхні мулкіх нар.

Я падзякаваў

русалачцы-дзяўчыне, —

Пастаяць люблю

і пешкі пабрысці...

Хай благое ўсё

міне яе ў жыцці!

Лішні раз ёй адпачыць

я даў прычыну,

Бо жыццё пражыць —

не поле перайсці.