У ноч на Пакровы

Між калег, крутых і порсткіх,

Я — апошні на паяўцы,

Хто насіў са зрэб'я порткі,

Фарбаваныя ў рудаўцы.

Так, іх шылі мне са зрэб'я.

А каб выгляд мелі файны —

Фарбаваць было іх трэба

У рудой балотнай твані.

Вось іх мама й фарбавала

У імшарным іржавінні.

Як я ў іх фарсіў, бывала, —

Зразумець вы ўсё ж павінны.

Як ішоў я па дзядзінцы —

Мне ўвесь свет тады зайздросціў.

Больш, чым вам у новых джынсах

У зялёным тым жа ўзросце.

Пэўна, больш. I болын я імі

Даражыў. Хаця б за тое,

Што другіх не меў. Аднымі

Быў шчаслівы пагатове.

Памяць, свенчаная ў горы, —

Штука, знаеце, такая,

Што каторых-некаторых

Аж па смерць не адпускае.

I дыктуе ўсё ім: густы,

Меркі, прынцыпы, пагляды.

Бо — датуль і беларус ты,

Покуль помніш лёс пракляты.

Ну, а іншых цешыць, жывіць

Дух зусім-зусім інакшы.

Памяць фарбамі чужымі

Перакрэслілі крыж-накрыж.

І шыкуюць, духу продкаў

Паспяхова рады даўшы...

Я — не з іх. Я — родам з порткаў,

Фарбаваных у рудаўцы.

Кастрычнік 2006 г.