У ноч на Пакровы

Дзе ты ёсць цяпер, мой друг і брат?

Можа, у сваёй Малой Брастніцы —

Там, дзе восемдзесят год назад

Бог судзіў табе на свет з'явіцца?

Там, на той сядзібе ўскрай піашы,

Што разбежыста імкне паўз вокны,

Дзе з балгарскай верай у душы

Ты ўжываўся ў жорсткі век грымотны.

Там, дзе ўпершыню і назаўжды

Зразумеў ты ісціну ад Бога:

Чалавек ёсць чалавек тады,

Калі існы дух яго — Свабода.

Гэта памаглі табе спазнаць

Боцеў, Вазаў, Явараў, Вапцараў,

Як, заседзеўшыся дапазна,

Цалаваў ты крылы іхніх мараў...

Гэта там, шчаслівы бацька, там,

Асягнуўшы продкаў моц і сілу,

Напісаў ты Запавет сымам —-

Уладзіміру і Самуілу:

«Заклінаю вас:

Не будзьце хілымі!

I пад небам роднай стараны

Толькі

Перад брацкімі магіламі

На калені падайце, сыны!»

Як сваё — твой кліч я зноў і зноў

Паўтараю: «Дзеці! Не пасмейце

На калені падаць перад злом!

Бо адрыне Маці і па смерці!..»

На сядзібе той, у хаце той

Я гасціў не раз, было й з начлегам,

Як у храме Дзевы Прасвятой,

Прычашчаўся і віном і хлебам.

Лік Балгарыі з глыбі вачэй

Мне тады явіла баба Неда —

Матухна твая... Каб балючэй

Роднае мяне карала неба.

Балючэй! За тое, што не быў

Бацькаўшчыны абаронцам годным.

Прысягаў: люблю. А што зрабіў,

Каб навекі край мой стаў свабодным?

Стаў такім, як твой: ад нічыёй

«Дабрадзейскай» волі не залежны,

I з любой людской далечынёй

Мірам і любоўю быў сумежны.

I любоўю... О, мой пабрацім!

Як і ты, з любові я не выбыў.

Нават трохі ганаруся тым,

Што спрычыніў твой любоўны выбар,

Што пасобіў далучыць цябе —

Дар твой светлы, позірк галубіны

Да паўсталага ў тузе-журбе

Слова вешчага маёй краіны.

Больш ужо, як паўжыцця свайго,

За Дунай, у засень стром балканскіх,

Ты нясеш нятленны дух яго

Да разнасцежаных сэрц балгарскіх.

I чаруеш душы землякоў —

Як сваім уласным. Дай жа Божа

I яшчэ табе шмат-шмат гадкоў

Думы братнія яднаць прыгожа!

Пані Мінцы — мой паклон, па ўсім.

Ах, калі б вы з ёй маглі пабачыць

«Здравец» вапі на лецішчы маім!

Як разросся!.. Штось і гэта значыць.

Жнівень 2007 г.