У ноч на Пакровы

Калісь, гадоў таму ўжо трыццаць сем,

Паддаўшыся Сатыравай спакусе,

Я напісаў найшумную з паэм

У творчым летапісе Беларусі.

Паэме выпаў незвычайны лёс:

Як бомба, выбухнула неспадзеўна,

I гэны выбух у шматкі разнёс

Завалы афіцыйнага нудзення.

Яе чыталі нават тыя ўсе,

Хто не чытаў ніякіх вершаў зроду.

Жывое слова ў сіле і красе

Прыйшлося вельмі дадушы народу.

Дасюль паэту ўдзячны просты люд.

Але ж на тое мы і самі творцы,

Каб годнае імя ўкачаць у бруд.

А дзе ж дзявацца ад прыроднай корці?

I прычапілі дабрадзеі хвост

Да справы чыстай, яснай нават дзецям.

Такі хвасцішча, што і на пагост

За мной пацягнецца — і ўсё смярдзецьме.

Ну, што ж! Нам іншай долі Бог не даў.

Такія мы. Але й па ўздых апошні

Я цвердзіць буду, хто б ні спавядаў:

Усякі быў мой верш, але не пошлы.

Яго мне вера ўберагла мая.

Таму і ведаю, чыёю воляй

Я мушу ўсім вам дараваць. I я

Дарую вам. «А болей. Што ж там болей?..»

Сакавік — красавік 2008 г.