Жыў паэт. Жыў і гэтак і так —
з мазаля. У раскошу не ппуўся.
I дажыў да гадоў, калі час
азірнуцца. I ён азірнуўся.
А татулькі-матулькі мае!
Ажно страшна самому паверыць:
як ён мог так бяздарна свой век
змарнаваць, спуставаць, збраканьерыць?
Тое ўсё, чым штодзённа жывуць
і чым цешацца ў свеце паэты —
абышло, абмінула яго
як не вартага радасцяў гэтых.
За апошніх год трыццаць, бадай,
апантаны грыбнік у маленстве,
два ці тры ўсяго, можа, разы
пахадзіў-пабадзяўся па лесе.
Сорак год не падвязаваў лыж,
і паўсотні набегла ўжо недзе,
як за вёсламі ў чоўне сядзеў
і як ехаў на веласіпедзе.
Пра аўто нават смех гаварыць —
тут ад жарсці ён поўнасцю вольны:
хоць страляйце яго — «мерседэс»
ён не зможа адрозніць ад «вольвы».
Ані разу ў жыцці не сіляў
на шампур і не пёк над вуголлем
смакату, у чаканні якой
дух людскі вар'яцее сягоння.
А жыццё. як цякучы пясок
у той колбе — сцякала, сцякала...
З гэткім нуднікам дружбу вадзіць
стала многім сябрам нецікава.
Дзіўны лёсу свайго браканьер!
Недарэка. Ды нават і рэдкі.
У свяцілішчы нашых пісьмён —
шмат няцэпкіх. Хай будзе і гэткі.
2006-2007