У ноч на Пакровы

З нейкага часу,

дакладна не помшо,

ужо даўнавата, —

як пачала набліжацца ізноў,

у чацверты ўжо раз,

самая горкая,

самая страшная,

самая чорная дата —

дзень, калі ў сэрцы маім

і апошні праменьчык пагас, —

дзіўнае штось

адчуваю я ўсёю істотаю

з лёсам нязгоднай:

быццам зусім

не да сумных угодкаў тваіх

трэба ладзіцца мне —

не да прывычнага ўжо

пакланення магілачцы роднай,

а да чагосьці такога,

што толькі здараецца ў сне.

Быццам бы, быццам, нарэшце,

і скончыцца наша расстанне-разлука.

Скончыцца гэтая

наканаваная мне

неадкупная мука.

Ліпень 2007 г.