У ноч на Пакровы

Сцягою між ніў даспелых,

Дзе сонечны пыл дрыжыць,

Расхрыстаны, голагаловы,

Угорскі маёр бяжыць.

Ён уцякае ад смерці.

Яна — наўздагон ускач.

Яна — гэта збройны вершнік,

Двухжыльны казак-вусач.

Вышэй і вышэй дарожка.

Ячмень і авёс наўзмеж.

Да лесу яшчэ далёка,

А сілы ўсё менш і менш.

Не дабяжыць, нябога.

Выдыхся, змогся ўшчэнт.

Вось-вось разарвецца сэрца.

I ўсё ж ён бяжыць яшчэ.

Ды ўжо зусім за плячыма —

Раз'юшаны конскі храп.

I ён павярнуўся тварам

Да смерці. Не ў спіну каб...

Тады, тузануўшы повад,

Вусач асадзіў каня.

I выбухнуў страшны рогат

На сонечным схіле дня.

Так рагатаў раскатна,

З выдыхамі, казак —

Заходзіўся аж! — і доўга

Спьшіцца не мог ніяк.

Нарэшце спытаў са здзекам:

«Ну што? Хацеў ацалець?

Уцекчы ад смерці? Дудкі!

Прыйдзецца акалець!

Бяжы! Ну бяжы, мадзьярчык!

Стаячага — я не б'ю.

Мне трэба, як птушку ў лёце,

Душу ўпаляваць тваю».

I раптам такое ўбачыў

У цёмных, як ноч, вачах,

Што скалануўся ў жаху

I — пікай пырнуў з пляча.

I ўпаў афіцэр. І жменяй

Кашулю пад сэрцам згрэб...

Гэта быў Шандар Пецёфі —

Вялікі угорскі паэт.

2005-2006