У ноч на Пакровы

Лагодненькі-згодненькі лірык

з нявострым ад роду пяром,

Паўвека праседзеўшы ціха,

як мышка пад венікам ці памялом,

Не піскнуўшы нават ні разу

у знак абурэння, пратэсту, нязгоды

З засіллем хвастатых ва ўладзе,

з разгулам нялюбцаў свабоды,

Ні слова не мовіўшы

супраць бясчынстваў і гадства —

ні рыфмай, ні ў прозе, —

Цяпер спахапіўся, апомніўся,

як гэта кажуць, «ужо па парозе»,

I ўздумаў — ні многа, ні мала —

у шэрай лірычнай старэчасці,

Што трэба яму прапісацца

у часе, у веку, у вечнасці —

У ролі змаганца

супроць удушэння

нам Богам даверанай мовы, —

Авось ды прызнаюць:

усё ж такі ў думках, употай,

і я быў гатовы...

Не выйдзе, лірычная мышка!

Нічога нс выйдзе!

З мышынаю доляй змірыся.

Нервамі, сэрцам, крывёю

бароняць свабоду паэты.

Як ЯНКА. Або як ЛАРЫСА.

2007