У ноч на Пакровы

Што ты мучаеш, памяць, мяне —

Так бязлітасна, так неадчэпна?

Я тапіў цябе ў ярым віне —

Не ўтапіў. Хоць і піў невычэрпна.

Дні і ночы работай душыў

Дух і плоць — каб не даць табе волі,

Каб не ўзняўся з прадоння душы

Скрушны боль, што не знае патолі.

Толькі ўсё, што рабіў і раблю,

Каб на церні былога забыцца, —

Марны клопат. Люблю — не люблю,

Мне прысудаў тваіх не пазбыцца.

Кожны зрыў кожны крок за «сцяжкі»,

Кожны прыкры нязлосны правінак

Ты караеш, як грэх найцяжкі,

Як віну перад Маці-Краінай.

Што ж так мала вяртаеш ты мне

З перажытага сонечна-шчасна?

Светлячком уначы прамільгне

Згадка-радасць і тут жа пагасне.

I ты зноў чарнатой, гаркатой

Напаўняеш усе мае думы.

Шчырым хростам самой Прасвятой

Я малю: сунімі свае тлумы!

Дай мне светла з табою дажыць —

З тым усім, чалавечна-прыгожым,

Чым я ўсё-такі ўмеў даражыць —

Насупор цемрасілам варожым.

Сакавік 2008 г.