У ноч на Пакровы

Хвароба, што лічыцца панскай здаўна,

такія дала мне турботы —

так пЗльцы скруціла, што хай бы яна

сышла на гнілыя балоты.

Нічога рукамі зрабіць не магу —

адно толькі словам ад сэрца.

Ды слова... — каму яго ў гэту смугу

Я ўзычу? Тутэйшым зняверцам?

Навошта яно ім, прывыкльш глытаць

хлусню і дурноту па модзе?

А рукі... Без рук не магу нават даць

нягодніку-хаму па мордзе!

Найгорай жа тое, калі закарціць

мне лыкнуць кілішак «крышталю»:

галоўку з бутэлькі не ў сіле скруціць!

Хоць румзай ад крыўды і жалю.

Даверыць «скруцэнне» суседу свайму?

У прынцыпе — можна, канечне.

Але ж тады трэба наліць і яму.

Што ў прынцьше — ой, небяспечна!

Жартую — па звычцы. Трывога ж расце

не жартам. Бяда прагрэсуе.

Няўжо дажывуся, калі па лісце

і пёрка рука не пасуне?

Верасень 2007 г.