У ноч на Пакровы

Зарослая бэзам

магіла бабулі Альжбеты.

А воддаль, за крокаў мо сотню,

другая, таксама зарослая, —

дзеда майго Мікалая.

Тады не было завядзёнкі,

каб побач хаваць.

Хавалі, дзе месца было...

Крыж там і там аднальковы:

з дзвюх металёвых труб,

пафарбаваны ў зялёнае,

з маленькай жалезнай

скрыжалькай для надпісу.

А надпісу ўжо і няма —

выцвіў ад часу, ад сонца, ад снегу

і сцёрся, скрыжалька — сляпая.

Як ты доўга не быў тут,

дзедаў і бабін унук!

Што ж цяпер прывяло?

I каго папракнеш за нядбанне?

Маўчыш.

Доўга стаіш і маўчыш.

Пра такое маўчыш,

што адно толькі вырвацца крыкам гатова.

Ды на могілках нельга крычаць.

Тут усё прамаўляецца ціха.

Вось і ты напаўголаса, здушана

кажаш самому сабе:

«Колькі з імі пайшло, адышло

ад тае Беларусі,

што тваёю была!

Што свяцілася ў іхніх вачох

і гучала ў іх вуснах!..»

Сёе-тое яшчэ засталося.

У тым ліку і песенька,

якою цябе забаўляла бабуля,

прыстукваючы

кончыкам пальца ў пятку:

«Кую, кую ножку,

паеду ў дарожку.

Дарожка крывая,

кабылка сляпая».

Не забылася. Помніцца.

Нават голас, здаецца, чуеш.

Вось і ўсё. I праведаў.

Пабыў ля магіл занядбаных.

«Паедзем, — ківаеш пляменніку. —

Вернемся ў тое, што ёсць...»

Ах, дарожка, дарожка,

і чаму ж ты крывая?

Ах, кабылка, кабылка,

і чаму ж ты сляпая?..

Жнівень 2007 г.