У ноч на Пакровы

Шмат гадоў, вельмі шмат,

не прыязджаў я сюды, у Айнаравічы,

у маміну родную вёску,

на вотчыну дзеда.

Што я ўбачыў найперш? Запусценне.

Якое кругом запусценне!

У дзары крапіва ў чалавечы рост.

Не ўзысці, не прайсці да ганку.

Хату ўнучкі даўно прадалі

якомусьці міліцыянту пад дачу.

Але ён тут не летуе,

расчараваўся нібыта

і аб'явіў, даўно ўжо, на продаж.

А ніхто не купляе.

I яна дагнівае.

Двор я пазнаў не па хаце,

а па студні ля вуліцы.

Зруб, той самы, дубовы, счарнелы,

амаль што зраўняўся з зямлёй.

Але стрэшка, пахіленая, ліпіць,

падпёртая збоку слупком.

Ваду яшчэ людзі бяруць,

ды вядра ўжо няма —

таго, адмысловага, дзеравяннага,

кожны зачэрпвае сваім,

зачапіўшы дужкай

за жалезны кручок на вяровачцы...

Можа быць, і ў апошні раз

я глынуў з ацалелае студні вады —

і яна азарыла мне ў памяці

маміны згадкі...

Тут, на гэтай сядзібе,

яна нарадзілася і ўзгадавалася,

з гэтай студні піла ад калыскі

крынічную, смачную вельмі ваду.

3 гэтай студні не раз

піў мой бацька, яшчэ дзецюком;

правёўшы да веснічак Кацю,

сасмяглы ад жарсці няўтоленай,

на развітанне казаў:

— Пачакай, я дастану вады,

надта ссохлася ў роце...

— Даставай, толькі ціха,

не грукні вядром аб ізруб,

а то тата пачуе і выйдзе:

«Каму гэта трэба

калодзеж будзіць апаўночы?!.»

Маміны згадкі.

Шчаслівыя маміны дні.

Шчаслівая студня.

Усё яшчэ поіць людзей,

усё яшчэ поіць.

А дзеда ў Айнаравічах

ужо мала хто помніць.

Жнівень 2007 г.