Granice Szaleństwa

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Luc Racine oglądał telewizję. Bardzo lubił ten program. Nadawali go codziennie wieczorem o tej samej godzinie. Powtarzali w kilku stacjach, ale Luc oglądał każdy odcinek, jakby widział to po raz pierwszy. Nie pamiętał imion wszystkich postaci, poza tym starym, tym siwym ojcem, który przypominał mu jego samego. Może tylko dlatego, że też miał psa rasy Jack Russell. Pies nazywał się Eddie. Ciekawe, że pamięta imię psa.

Potoczył wzrokiem po pokoju i pomyślał, że warto by włączyć lampę, bo półmrok rozjaśniał już tylko telewizor. Kiedy zaczęło się ściemniać? Miał wrażenie, że dopiero co usiadł do lunchu. Nie znosił ciemności. Czasem martwił się, że któregoś dnia zapomni, jak się włącza lampę. Już mu się zdarzyło coś podobnego z tym pudełkiem w kuchni. To pudełko… do podgrzewania jedzenia. Nie pamiętał nazwy tego piekielnego urządzenia.

Wyciągnął rękę i włączył dwie lampy, po czym zaczął szukać pilota. Bez przerwy gdzieś go kładł, a potem nie mógł znaleźć. Tak, bardzo lubi ten serial.

Nie musi zmieniać kanału. Siadł wygodnie i oglądał, odruchowo drapiąc Scrapple’a za uszami. Pies był wykończony pełnym przygód dniem. Jeszcze chyba jest poniedziałek, co?

Dzwonek telefonu zaalarmował Luca. Za każdym razem tak się działo, bo telefon rzadko u niego dzwonił. Mimo to trzymał go zawsze blisko siebie, pod ręką.

– Halo?

– Cześć, tatuś. Sierżant z wydziału powiedział mi, że widział cię w wieczornych wiadomościach.

– I jak wypadłem?

– Tatuś, co tam się dzieje, do cholery?

– Jules, wiesz, że nie lubię przekleństw.

– Powiedział, że znalazłeś jakieś zwłoki w starym kamieniołomie McCarty’ego. To prawda?

– Calvin Vargus przesuwał zwały kamieni i kobieta wypadła z beczki.

– Żartujesz sobie. Jaka kobieta, do cholery?

– Nie wiem. Wy tam w stolicy macie to na co dzień, co?

– Uważaj, tatuś. Nie lubię, jak tak mówisz. I nie lubię, jak się sam włóczysz nie wiadomo gdzie.

Luc patrzył na ekran telewizora.

– Frasier – powiedział, widząc tytuł serialu na ekranie.

– Co jest, tatuś?

Tym razem odebrał to jako pstryknięcie. Zamrugał powiekami, ale to nic nie pomogło. Rozejrzał się po pokoju i panika chwyciła go za gardło. Za oknem panowała ciemność. Nie znosił ciemności. W pokoju były półki z książkami, stos gazet w rogu, obrazy na ścianach, marynarka na drzwiach. A wszystko to jakieś obce. Gdzie on jest, do ciężkiej cholery?

– Tatuś, wszystko okej? – krzyczał mu ktoś do ucha. – Co się tam dzieje, do diabła?

Miał wrażenie, że krzyk płynie przez tunel. Niosło go echo, które przekręcało słowa, aż przerwało go szczekanie psa.

Czasami odbierał to jak gwałtowne przebudzenie z głębokiego snu. Siedział przed nim Scrapple z podniesionym łbem i szczekał, jakby nadawał informację alfabetem Morse’a.

– Tatuś, jesteś tam?

– Jestem, Jules.

– Dobrze się czujesz?

– Tak, oczywiście.

Z drugiej strony zapadła cisza. Nie chciał martwić córki. Na domiar złego to go krępowało. Nie chciał, żeby wiedziała, żeby zobaczyła, jak zmienia się jej ojciec.

– Słuchaj, tatuś – mówiła łagodnie. Przypomniało mu się, jak była małą dziewczynką, taką słodką i nieśmiałą. – Przyjadę do ciebie, jak tylko będę mogła się stąd wyrwać. Może za dwa dni, okej?

– Jules, nie musisz. Nic mi nie jest.

– Dam ci znać, tylko sprawdzę, co mnie czeka.

– Nie chcę, żebyś zmieniała przeze mnie swoje plany.

– Cholera jasna! Wzywają mnie pagerem. Tatuś, muszę lecieć. Trzymaj się z daleka od kłopotów. Niedługo pogadamy.

– Ty trzymaj się z daleka od kłopotów. Kocham cię, Jules.

Ale jej już nie było, w słuchawce buczał sygnał. Kiedy zatelefonuje następnym razem, przekona ją, że u niego wszystko w porządku. Bardzo tęsknił za córką, ale za nic nie chciał, żeby zobaczyła, jaki z niego zapominalski niedojda. Nie zniósłby jej zażenowania ani litości.

Luc objął znowu spojrzeniem pokój i z ulgą stwierdził, że rozpoznaje swoje rzeczy. Przenosząc wzrok na telewizor, odniósł wrażenie, że ktoś przemyka za oknem. Czy to tylko jego wyobraźnia? Czy ktoś tam jednak był i jakiś cień naprawdę mignął?

Nie, to szaleństwo. Przecież nie słyszał, żeby zatrzaskiwały się drzwi samochodu. A nikt nie spacerowałby tutaj po ciemku. Po prostu stresujący dzień daje mu się we znaki. A jednak przechodząc przez pokój, żeby zasunąć żaluzje i upewnić się, że drzwi są zamknięte na klucz, zobaczył, że Scrapple siedzi zapatrzony w okienną szybę z nastawionymi uszami i wciśniętym pod siebie ogonem. Luc uznał wcześniej, że pies szczekał, żeby wyrwać go z chwili otumanienia, ale może jednak Scrapple też kogoś widział?