Granice Szaleństwa

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Henry oznajmił O’Dell, że może mu towarzyszyć w kostnicy. Pewnie pomyślała, że jest taki uprzejmy, on zaś pragnął tylko mieć ją obok, wychodząc z kamieniołomu, kiedy zaatakują te piranie z mediów. Wiedział już, że nie ma co liczyć na Stolza. Koroner miał alergię na dziennikarzy i dawno temu zniknął.

– Przychodzi pani do głowy, na podstawie tego, co pani widziała, kogo powinienem szukać? Proszę mi tylko oszczędzić elementarza: biały mężczyzna, lat dwadzieścia kilka, samotnik, matka źle go traktowała i teraz nie potrafi nawiązać normalnych kontaktów z kobietami, więc jest wobec nich agresywny.

– Jak ma się okaleczenie Earlmana do tej charakterystyki?

Cholera! Zapomniał o Stevie, nawet nie chciał myśleć o biednym Stevie.

– Okej, okej. Zatem posłuchajmy pani wstępnych wniosków.

– Za wcześnie na dokładny portret, poza tym, że prawdopodobnie to rzeczywiście biały mężczyzna po dwudziestce, może tuż po trzydziestce. Jeździ terenówką albo pikapem, w każdym razie ma do nich dostęp. Prawdopodobnie mieszka sam za miastem, jakieś siedemdziesiąt kilometrów od kamieniołomu.

Henry spojrzał na nią z góry, nie okazując zaskoczenia.

– Wiele mówi o nim wybór miejsca, gdzie zakopał ciała – ciągnęła nieproszona. – Zazwyczaj seryjni mordercy zostawiają swoje ofiary na widoku, niektórzy nawet robią z tego przedstawienie, chwalą się swoim dziełem. To należy do rytuału. Są tacy. których podnieca widok ludzi zaszokowanych zbrodnią, jednak ten bardzo się napracował, żeby ukryć ciała. Nie chciał, żeby je znaleziono. Być może nawet jest w pewnym stopniu zawstydzony. Zgaduję, że to człowiek cierpiący na paranoję urojeniową, co znaczy, że teraz, kiedy odkryliśmy jego cmentarz, poczuje się przez nas zagrożony. Pomyśli, że chcemy go złapać, a to może go pchnąć do nieracjonalnych czynów.

– Innymi słowy, noga mu się powinie i go schwytamy?

– Może spanikować i zabić kogoś, kto według niego mu zagraża. Możliwe więc, że noga mu się powinie i zostawi ślad, który nas do niego doprowadzi. Tylko że ktoś przedtem straci życie.

– Nie to chciałem usłyszeć, O’Dell. – Henry żałował, że w ogóle pytał. Gubernator już siedział mu na tyłku. Co to będzie, do diabła, jak ten szaleniec znowu zacznie zabijać? Jezu! Nie pomyślał o tym.

Kiedy dotarli do drogi, Henry spostrzegł, że przyjechał patrol stanowy, dwóch nowych policjantów, którzy mieli zmienić Trottera i pilnować terenu w nocy. Randal Graham, ten szczur od gubernatora, proponował mu miejscową Gwardię Narodową. Henry pomyślał tylko o panice, w jaką wpadną mieszkańcy, gdy zobaczą pieprzoną Gwardię. A i tak atmosfera nie była najlepsza.

– Szeryfie Watermeier.

Te kundle z mediów zaatakowały ogniem pytań, gdy tylko wyszedł z O’Dell z kamieniołomu.

– Co się dzieje?

– Ile ciał znaleziono?

– Czy to prawda, że w okolicy grasuje seryjny morderca?

– Kiedy poznamy nazwiska ofiar?

– Jak długo to trwało?

– Chwila. – Watermeier uniósł jedną rękę, a drugą zatrzymał O’Dell. Obrzuciła go spojrzeniem, w którym widniało zdumienie i irytacja, co wystarczyło, by zrozumiał, że tego nie miała w planie. Ale jego wcale nie obchodziły jej plany. Jedynym zmartwieniem szeryfa było, żeby doczekać emerytury pośród ludzi, którzy darzą go szacunkiem. Lepiej więc, by ci ludzie myśleli, że robi wszystko, co zapewni im bezpieczeństwo.

– Nie mogę podać żadnych szczegółów, poza tym, że mamy dwustupięćdziesięciolitrowe szczelnie zamknięte beczki zakopane pod kamieniami – oznajmił powoli, żeby nie dać nikomu pretekstu do przekręcenia jego słów. – W niektórych z tych beczek znajdują się zwłoki. Tyle mogę powiedzieć w tej chwili. W każdym razie panujemy nad sytuacją. Mamy ekspertów, którzy zbierają dowody i mamy…

– Ale co z mordercą, szeryfie? – krzyknął ktoś z tłumu, wchodząc mu w słowo. – Tutaj grasuje seryjny morderca. Co pan robi w tej sprawie?

Jezu! Te dupki uparły się, żeby wzniecić panikę. Henry wciągnął kapelusz na oczy, jakby chciał zasłonić się przed kolejnymi ciosami i dać piraniom do zrozumienia, że nie wmanewrują go w swoją histerię.

– Pracujemy nad tym – skłamał. To był dopiero drugi dzień. Jak, do cholery, miał już dysponować listą podejrzanych? – Dlatego jest z nami agentka specjalna Maggie O’Dell. – Pchnął ją lekko naprzód. – Jest psychologiem kryminalnym z FBI, pracuje w Quantico, w Wirginii. Specjalizuje się w rozpracowywaniu takich gości. Sami widzicie, że mamy w naszym zespole samych najlepszych. To wszystko.

Chwycił O’Dell za rękę i wyprowadził ją z tłumu. Trotter torował im drogę.

– Ma pan jakichś podejrzanych, szeryfie?

– Kiedy dostaniemy więcej danych?

– To wszystko, moi drodzy. To wszystko na dzisiaj. – Szeryf machnął ręką i brnął naprzód, odsuwając na bok kamerzystów, którzy trwali uparcie w miejscu.

Gdy tylko zdołali przejść przez drogę, O’Dell wyrwała rękę z uścisku Watermeiera i bez słowa pomaszerowała do swojego forda escorta. Szeryf ani trochę nie przejął się, że ją zdenerwował. Jutro pewnie już jej tu nie będzie, myślał. Chciała przecież jedynie znaleźć tę zaginioną kobietę, a było więcej niż prawdopodobne, że zaginiona czeka na nich w kostnicy.