Новы дамавікамерон

30 — Папераджальнiк

Вогненны сабака высока падскокваў i павiскваў.

— Зараз, зараз, — супакойваў сетэра гаспадар, выходзячы з прыбiральнi, — цыгарэты вазьму i пойдзем.

Гулялi доўга. Гаспадар хадзiў па лясных грудах, курыў i любаваўся краявiдамi ружовай i духмянай вечаровай Вiльнi. Сабака гойсаў па лагчынах, шапочучы ў зарасцях папарацi.

Праз гадзiну яны вярнулiся ў Новую Вiльню, каб узняцца на перадапошнi паверх шматкватэрнага гмаха. Яны толькi зайшлi ў пад’езд, як гнуткi сетэр занепакоiўся i колькi разоў варожа гаўкнуў. На сваiм паверсе сабака пачаў люта брахаць i кiдацца на дзверы. Гаспадар завагаўся: адчыняць, не адчыняць. Тут дзверы рэзка расхiнулiся. Чырвоны сетэр скочыў на цёмную постаць, што ўзвышалася ў калiдоры. Агнiстая зорка вырвалася з рукi чалавека ў чорнай масцы. Куля ўвайшла ў сабачую пашчу. Сетэр скруцiўся, тузануўся, заторгаўся i ацiх назаўсёды. Гаспадар хiстануўся, адступiў, прытулiўся спiнаю да сцяны i заплюшчыў вочы. У чалавека адняло мову.

Апрануты ў цёмнае, Папераджальнiк звiнцiў з пiсталета глушыльнае прыстасаванне i схаваў зброю ў нагруднай кiшэнi.

— Гэта вам папярэджанне, — паведамiў ён i пачаў спускацца па сходах.

Чалавек маўчаў, мова не вярнулася.

— Апошняе! — крыкнуў Папераджальнiк на ўвесь пад’езд i выйшаў у лiтоўскую ноч.

26.08.1995