Новы дамавікамерон

7 — Падарожнiк

Да вандроўкi ў Каталонiю ён рыхтаваўся, нават у геаграфiчным даведнiку прачытаў адпаведны нарыс i ведаў, што па-каталонску гаворыць 7000000 чалавек, у тым лiку жыхары Балеарскай выспы Мальёрка.

Жыць у сталiцах Падарожнiк не любiў, таму i выбраў не Барселону, а гатэль CALIPOLIS у невялiчкiм старажытным горадзе Сiчазе.

Галоўнае, лiчыў Падарожнiк, каб у нумары меўся кандыцыянер, абаронца ад спёкi, i было вусцiшна, каб спакойна пiсаць падарожныя нататкi. Усё жаданае ён i знайшоў у невялiкiм пакоi, вытрыманым у тонах кавы з какавай. У сценавой шафе нават знайшоўся ўмацаваны незгаральны сейф. Толькi сейф не меў ключа, таму давялося зноў пабачыцца з парцье i заплацiць даволi вялiкую арэнду, каб вярнуцца ў нумар з залацiстым ключыкам. У нетры сейфа леглi дакументы i грошы. А вось срэбны пярсцёнак Падарожнiк пакiнуў на прыложкавым столiку.

Падарожнiк любiў спаць цалкам аголены, каб не было не толькi апранах, саколак i плавак, але i гадзiннiкаў, ланцужкоў, бранзалетаў i пярсцёнкаў. Усё гэта акуратна складалася на крэслы, тумбачкi i столiкi.

Паслядарожны адпачынак не стаў выключэннем. Паспаўшы з гадзiну, Падарожнiк пайшоў на пляж, каб першы раз у жыццi паплаваць у хвалях густога Мiжземнага мора. Яно расчаравала. Страшэнна салёнае, бруднае — шматкi цэлафану, лохмы паперы, багавiнне, трэскi...

У гатэль Падарожнiк вярнуўся не ў гуморы i таму не заўважыў, што срэбны пярсцёнак знiк з начнога столiка. Пра яго Падарожнiк згадаў толькi на наступны дзень, калi ў краме выбраў сабе медальён, якi яўна пасаваў да пярсцёнка, нiбыта iх рабiў адзiн майстра.

У гатэльным нумары Падарожнiк абгледзеў усе куткi i закуточкi. Змесцiва сейфа праглядалася разоў семнаццаць, не меней. Пярсцёнак вiдавочна адсутнiчаў. Iсцi сварыцца да парцье не мела сэнсу. Як растлумачыць тое, што пры наяўнасцi сейфа каштоўная рэч пакiдалася на столiку? Заставалася падпiльнаваць злодзея.

Увечары Падарожнiк склаў план дзеянняў, а з ранiцы доўга распытваў у адмiнiстратара гатэля, як трапiць у Барселону на карыду. Цярплiвы адмiнiстратар-каталонец успатнеў, пакуль выклаў па-ангельску ўсе свае веды пра карыду. Ён тры разы падкрэслiў, што квiткi трэба замаўляць абавязкова на ценявы бок арэны, хай яны ўтрая даражэйшыя, затое не атрымаеш сонечнага ўдару. Пасля роспытаў Падарожнiк развiтаўся i выйшаў з гатэля. Суха прашархацелi i ссунулiся шкляныя дзверы. Падарожнiк абышоў квартал i сеў пад тэнтам рэстарана PIKNIK, што знаходзiўся якраз насупраць гатэля. Замовiўшы каву, Падарожнiк уладкаваўся пад паласатым тэнтам i пачаў сачыць за гаўбцом i акном свайго нумара. Неўзабаве цяжкая парцьера адсунулася i на гаўбцы з’явiлася маленькая фiгурка кiтаянкi ў форменным адзеннi пакаёўкi-прыбiральшчыцы. Падарожнiк пакiнуў на столiку дзве манеты па 100 песетаў i шпаркай хадою накiраваўся ў CALIPOLIS.

Няўрымслiвую зладзейку ён заспеў за вельмi недарэчным заняткам — кiтаянка корпалася ў пакеце з ягонай бялiзнаю.

Падарожнiк нячутна падышоў да маладзiцы i ўзяў яе за плечы. Кiтаянка ўскрыкнула i азiрнулася. Круглы тварык збялеў, нiбыта рука нябачнай чараўнiцы абсыпала яго блакiтнай пудраю.

— Sorry, sorry... — завыбачалася белатварая кiтаянка.

Падарожнiк адпусцiў трапятлiвыя плечы. Левай рукою ён узяў кiтаянку вышэй локця i падштурхнуў да стала. На чыстым аркушы ён намаляваў пярсцёнак. А што заставалася рабiць? Нi па-кiтайску, нi па-каталонску Падарожнiк не ведаў i 10 слоў.

Кiтаянка адмоўна захiтала галавою i паспрабавала выцерабiцца з дужых рук Падарожнiка, але той трымаў надзейна.

— Go to the administration. — Падарожнiк пацягнуў кiтаянку да дзвярэй.

— No, no... — яна ўкленчыла перад iм на кiлiме i хуткiмi пальцамi апусцiла замок на маланцы i вызвалiла чэлес з-пад плавак.

Агаломшаны Падарожнiк неадрыўна глядзеў на плямку бялюткае скуры на цемi ў кiтаянкi.

Нарэшце да Падарожнiка дайшоў сэнс зробленага маладзiцаю: яна прапанавала паслугi ў абмен на маўчанне пра ўкрадзены пярсцёнак.

"Трэба скарыстаць сiтуацыю напоўнiцу. Трэба паспрабаваць якое вычварэнне, калi ўжо маю сапраўдную азiяцкую палоннiцу" — Падарожнiк пяшчотна пагладзiў кiтаянку па чорна-блакiтных валасах i, узяўшы за плечы, прыўзняў з каленяў.

Пабачыўшы, што Падарожнiк распранаецца, кiтаянка паспяшалася скiнуць працоўную форму. На гнуткiм хлапчуковым торсе амаль зусiм не было жаночых грудзей, адно дзве велiкаватыя круглыя плямiны з узбуджанымi смочкамi. Падарожнiк прыцмокнуў языком i памяў у пальцах пругкiя смочкi. Кiтаянка пакорлiва апусцiла веi, нiбыта даючы згоду на ўсе вычварэннi.

"Трэба нешта прыдумаць... Яна на мне конна... Не! Яна ляжыць на стале, а я знянацку ўваходжу ёй у заднюю дзiрачку... Банальна. Яна звязаная, з кляпам у роце, курчыцца на падлозе, а я спраўляю ўсе патрэбы на яе хлапчуковае цела... Цi ж гэта ў радасць? Яна..."

Падарожнiк заўважыў, што кiтаянка пачала пакрывацца "гусiнай" скураю. Кандыцыянер працаваў на ўсю магутнасць. Давялося сунуцца праз увесь пакой i пераключыць на мiнiмум. Толькi ў пакоi не пацяплела, таму Падарожнiк разабраў ложак i, слiзгануўшы пад шаўкавiстыя прасцiны, жэстам запрасiў маладзiцу далучыцца. Тая правiльна зразумела жэст, i праз якое iмгненне звiлася клубком памiж шырока раскiнутых мужчынскiх ног дый працягнула перарваны мiнет. Падарожнiк выштурхнуў струмень насення кiтаянцы на язык. Тая лёгка праглынула густы кiсель, але не спынiла пяшчотнай гульнi.

Калi Падарожнiк прачнуўся, у пакоi пахла свежасцю ад вымытай падлогi. Раптам ён ускочыў з ложка i пачаў сутаргава шукаць ключ ад сейфа. Ключ знайшоўся. Рэчы, грошы i дакументы ляжалi на ранейшых месцах. Падарожнiк уздыхнуў з такой палёгкаю, што з яго выйшлi нават страўнiкавыя газы.

"Займацца каханнем з экзатычнай жанчынаю тое самае, што есцi невядомую страву", — падумаў Падарожнiк i ўспомнiў каталонскi сыр, якi быў яўна прыпраўлены лоем, ажно горла перахоплiвала, такi даўкi.

10.08.1994