Новы дамавікамерон

4 — Танцорка

Танцорка жыла разам са сваёй спаралiзаванай бабуляю.

Калi да Танцоркi наведвалiся госцi, дык ложак з хворай стогадовай кабетай хаваўся за японскую шырму.

— Яна нiчога не бачыць i не чуе, — выбачалася перад наведнiкамi маладзёнка.

Толькi напружанне зусiм не памяншалася пасля такога выбачэння. Наадварот. Госцi крадком зiркалi за жоўтую, размаляваную ў бамбукавы зараснiк шырму, каб спраўдзiць сказанае i на свае вочы пабачыць выпетранае, падобнае да сухога палявога конiка, цела. Вастраносая галоўка ў белай хустачцы нерухома спачывала на бялюткай падушцы, не раўнуючы — таксiдэрмiчны экспанат. Выгляд накрухмаленай бялiзны астуджваў цiкаўнасць, i госцi вярталiся да накрытага льняным абрусам святочнага стала.

Гэтым разам баляванне ладзiлася з нагоды выхаду ў заходнiм еўрапейскiм свеце кампакт-кружэлкi рок-гурту "Мара", з якiм вельмi шчыльна сябравала Танцорка.

Разам з чатырма хударлявымi i доўгавалосымi музыкантамi ўздымалi келiхi зусiм коратка падстрыжаны гукааператар, грымёрка i Танцорка.

Незаўважна i хутка балявальнiкi захмялелi.

— Швецыю! Давайце зробiм Швецыю! — запрапанаваў пазаймацца звальным грахом асалавелы салiст "Мары". — Дзве жанчыны ёсць...

— I пяць мужчын... Знайшоў Швецыю! У шведскай сям’i: двое хлопцаў i дзве дзяўчыны — рок-гурт "АВВА", — разважлiва працягнула размову ружоватварая грымёрка.

— А давайце ўключым у сапраўдныя сябры шведскай сям’i бабулю нашае Танцоркi. — Сола-гiтарыст ашчэрыў буйныя зубы: маўляў, смешна.

— Паскудства i некрафiлiя. — Бас-гiтарыст паправiў цёмныя акуляры на чырвоным носе i налiў сабе паўшклянкi гарэлкi. — Хто яшчэ хоча выпiць?

— Усе не адмовяцца! — ажывiлася пуставокая Танцорка.

— А болей няма, спадары-браточкi-рокеры. — Бас-гiтарыст кульнуў празрысты напой на жалезныя каронкi.

— Што ж ты, гад, творыш? Нават рытм-секцыю не частуеш. — Бубнач паспрабаваў быў прыўзняцца, але яго павяло-павяло i хiстанула на шырму, якая адгароджвала свет маладосцi ад часу старажытнасцi.

Японская шырма з бамбукавымi стамбурамi бразнулася на бубнача.

— А бубначу што? Абы грукату нарабiць, — узрадаваўся бас-гiтарыст.

— Ёсць прапанова: прыкупiць гарэлкi, — падымаючы бубнача, прамармытаў асалавелы салiст.

— Толькi вы з бубначом i да прыбiральнi не дойдзеце. Трэба шукаць iншых кандыдатаў, — уладным тонам выказалася белагаловая Танцорка.

— Сама ты не дапаўзеш да унiтаза. — Бубнач знайшоў сiлы, каб пакрыўдзiцца. — Я наогул сыходжу... Дзякуй за гасцiннасць. Дзякуй, усiм дзякуй...

— Нiхто не заплакаў, можаш кацiцца. — На бок Танцоркi перайшла грымёрка.

— Яго нельга пускаць аднаго, — па-цвярозаму вызначыў гукааператар.

— Правяду, — скарочана i добраахвотна пагадзiўся салiст.

У начным Мiнску цёплы лiпеньскi ветрык забаўляўся з таполевым пухам. Чатыры постацi аматараў рок-н-рольных напеваў ды алкагольных напояў дайшлi да скрыжавання, дзе i падзялiлiся на дзве пары. Салiст пацягнуў дадому-дахаты слабаногага бубнача. Гукааператар з Танцоркаю пашыбавалi на таксовачны прыпынак да аўтабутлегераў.

Сабраных грошай хапiла на адну пляшку. Пад час набыцця гарэлкi адбыўся наступны, амаль японскi, дыялог...

— Ну?..

— Мгы-ы...

— На!

— Во!

Адышоўшыся ад прыпынку на крокаў сто, гукааператар заняў перад Танцоркаю недвухсэнсоўную пазiцыю — вочы ў вочы.

— Я закахаўся ў цябе. — Гукааператар вытрымаў паўзу. — Я не той чалавек, якому патрэбна Танцорка на ўсё астатняе жыццё, але адну ноч нам варта пабыць разам.

— Яны будуць чакаць...

Гукааператар не стаў аспрэчваць вiдавочнага. Ён адчуў згоду, абняў Танцорку, i яны злiлiся ў задушлiвым пацалунку.

У кватэры ў гукааператара востра пахла iзаляцыйнай стужкай.

— Я не хачу пiць, — сказала Танцорка, пабачыўшы, як на стол побач з лiтавальнiкам ставiцца гарэлка.

— А што б ты хацела?

— Павольны танец пад цiхую музыку.

Гукааператар пяшчотна палашчыў магнiтафон i запусцiў вясёлкавую кампакт-кружэлку.

— Добра, што не рок-гурт "Мара". — Танцорка лёгка скiнула ядвабную кашулю, за якой паляцелi ў далёкi куток i лёгкiя скураныя пантофлi.

Доўгае, нiбыта манекенавае, цела паплыло праз павольныя музычныя хвалi ды даўкi водар iзаляцыйнай стужкi. У кут, да пантофляў, пырхнулi карункi станiка, на якiя важка апусцiлiся джутавыя шорты. Чорны трохкутнiчак шаўковых майткаў яшчэ колькi хвiлiн ахоўваў Танцорчына патаемнае месца. Але, нарэшце, i ён знайшоў адпачынак у цёмным куце.

Разняволеная, светлая, як зiмовая казка, Танцорка лунала ў хвалях музыкi.

Гукааператар распрануўся i зрабiў крок насустрач плаўнаму танцу.

Маладзiца ў адным непарыўным жэсце абгарнула хлопца рукамi i сцёгнамi так, што напяты чэлес апынуўся ў расхiнутай похве.

— Любы, табе не цяжка трымаць мяне на руках?

— Цяжка... Ты такая вялiкая i доўгая.

Гукааператар спачатку ўкленчыў, а потым, адхiнуўшыся на спiну, выпрастаў спачатку адну, а потым другую нагу. Танцорка засталася сядзець на кукiшках. Яе цела наплывала на чэлес, як хваля на пiрс.

— Можа iнакш? — гукааператар заклаў рукi за галаву.

— Не-е-е...

Павольна лiлася кампактавая музыка.

Умела, не адрываючыся адно ад аднаго, каханкi мянялi любоўныя паставы.

— Развiднела. — Танцорка пяшчотна палашчыла падушачкай указальнага пальца свой натомлены, працяты залатым абручыкам маленькай завушнiцы, секель.

— У мяне такое адчуванне, што гэта не апошняя наша ноч. — Гукааператар надзеў шырокiя сямейныя майткi.

Калi Танцорка вярнулася ў сваю кватэру, дык пабачыла аголеную грымёрку, якая спала ўпоперак канапы разам з напалову аголеным бас-гiтарыстам ды зашпiленым на ўсе маланкi i гузiкi сола-гiтарыстам.

У гэтую ноч стогадовая бабулька зусiм не спала, яна памерла яшчэ ўвечары, калi госцi толькi пачыналi баляваць.

06.07.1994