У ГЕФСІМАНСКІМ САДЗЕ


Каб дзе антонаўка, каб сапяжанка.

У Гефсіманскім садзе сталасць дрэў.

Смуга й зямля,

Як цёплая ляжанка,

Каб смутак плечы сцёртыя сагрэў.

Натое сад i гадаваў

Садоўнік,

Каб тут аземіў думку

Бог жывы,

Каб і паломнік —

Смутку паслядоўнік —

Пачуў літанне смяглае травы.

У Гефсіманскім наквець адшумела,

А ў садзе

Недзе каля Ціханят

Антонаўкі ды сапяжанкі смела

У кулачках трымаюць

Страх зярнят...

Загрузка...