Босая зорка

Падраслі ў Каліпсо сыны —

Гэта ад Адысея яны.

Плачуць вінаградныя лозы.

Дый салодкія іхнія слёзы

Не салодзяць горкай віны.

І мінае ўжо сёмы год.

Ані радуе ўтульны грот.

Каліпсо ўся ў празрыстым, срэбным.

(Дома ўсё даражэйшае ў зрэбным.)

Сум паўзе.

Як у цемры крот.

Чымся хвалі чужыя пасці,

Лепей на радзіму паўзці.

Ад самоты й гара лысее.

— Каліпсо, адпусці Адысея, —

Зеўс загадвае, —

Адпусці!

Ці сандалі з гранітных пліт,

Ці марудна ладзіцца плыт.

Ці ў дарогу грузяць замнога.

Што ж так стрымлівае сівога

Адысея

Спакойны міт?