Калі сцямнеецца ў душы i ў хаце,
Прыходзяць вершы, як пазныя госці,
I маняцца застацца на начлег.
Я ix прашу:
Мой сум закалыхайце,
Маёй жа мне пазычце весялосці,
Якою грэўся яблыневы снег...
Саджу на чысты кут i нетаропка
За чаркай звечарэлага ўспаміну,
Як дома колісь, з імі гаманю.
Парой гамонку перапыніць кропка.
Сказ нецярпліва выпрастае спіну.
I рупіць рыфме ўкрыўдзіць цішыню...