ПРЫЦЕМКАВАЕ


Калі сцямнеецца ў душы i ў хаце,

Прыходзяць вершы, як пазныя госці,

I маняцца застацца на начлег.

Я ix прашу:

Мой сум закалыхайце,

Маёй жа мне пазычце весялосці,

Якою грэўся яблыневы снег...

Саджу на чысты кут i нетаропка

За чаркай звечарэлага ўспаміну,

Як дома колісь, з імі гаманю.

Парой гамонку перапыніць кропка.

Сказ нецярпліва выпрастае спіну.

I рупіць рыфме ўкрыўдзіць цішыню...

Загрузка...