Босая зорка

Марка едзе па зямлі, нібы па раю,

Марка едзе ды наўкола пазірае.

Як вясновыя дзве яблынькі пабачыў,

Супыніў каня ды ўраз свой шлях з'іначыў.

А пад яблынькамі ўдоўка ды цнатліўка,

Соўка-ўдоўка ды цнатліўка-палахліўка.

Абдымае Марка ўдоўку маладую,

А салодка ў вусны спелыя цалуе.

I цнатліўка-палахліўка маладая

У хлапца перашалелага пытае:

— Ты чаго ўдаву-траву цалуеш, Марка?

Паглядзі, як зорка, я, яна як хмарка.

Адказаў дзяўчыне Марка ў светлым суме:

— Ты не будзь такой дурненькаю, красуня.

Лепей золата, няхай сабе й праткнутае,

Чымся срэбра маладое некранутае...