Босая зорка

Хрыста ўкрыжоўвалі,

І цыган

Прапанаваў і сваю паслугу.

І кінуў на дол

Неразлучную пyгу,

І ўзяў цвікі для пякучых ран.

I вочы заплюшчыла цішыня.

Цыган прыставіў цвік

I з размаху

На даланю пасадзіў авадня

Замест цвіка —

Насуперак страху.

I абараніў хоць адну руку,

Хрыстову руку

Ад болю зямнога.

І валачомнаму жабраку

He папрасілася ў Бога нічога

I ў свет падаўся

Самотны цыган,

Непрытулены,

Як апостал, босы.

I гэта быў

Ca мы шчыры спадман,

Які на вякі

Блаславілі нябёсы.