Босая зорка

Я Вас чакаў з вясны да сівізны.

Як вечны вязень раніцу чакае.

І Вы прыходзілі парою ў сны.

Далёкая, як зорка трапяткая.

Я Вас шукаў як не на ўсёй зямлі,

І ў кожнай маладой неразгаданай

Вы, ўзнёслая, былі і не былі,

Плылі ракой, разводдзем разгайданай.

Я Вас гукаў, i голас мой змаўкаў

Перад красой, нябачанай вякамі.

Ішоў за Вамі ценем, —

Цень знікаў,

І словы захаплення замаўкалі.

Я жыў чаканнем i цяпер жыву

Надзеяй, што сустрэну хоць зімою.

Хілю заснежаную галаву

І дзякую за веснавую мрою...