І калі ў нас нічога не будзе,
Акрамя вады i агню,
Я напоўню пяшчотай грудзі,
Небасхіл да сябе прысланю.
I цябе да сябе прыхіну я,
Як галінку агонь малады.
Дождж тады
Да цябе прыраўную,
Што стулае ў твае сляды.
Мроя ў радасным перапудзе
Свой згадае забыты след.
I кал i ў нас нічога не будзе,
Будзе ў нас як сусед
Сусвет...