Вочы кажуць, што ўжо не тут,
Там яна,
Дзе ні смутку, ні страху.
Цень свой цяжка кінула ў кут,
Як даношаную апранаху.
Што там бачыцца ейным вачам?
Дзе прытулку душа шукае?
Мулка памяці.
Зябка плячам.
Чэзне. Гасне. Змаўкае. Знікае.
Колькі з вечнасці тых імглін
Ёй адведзена на развітанне?
Ветах, як падгарэлы блін,
Гаспадыні ў вакно світае...