АПОШНЯЯ РАДНЯ


Вочы кажуць, што ўжо не тут,

Там яна,

Дзе ні смутку, ні страху.

Цень свой цяжка кінула ў кут,

Як даношаную апранаху.

Што там бачыцца ейным вачам?

Дзе прытулку душа шукае?

Мулка памяці.

Зябка плячам.

Чэзне. Гасне. Змаўкае. Знікае.

Колькі з вечнасці тых імглін

Ёй адведзена на развітанне?

Ветах, як падгарэлы блін,

Гаспадыні ў вакно світае...

Загрузка...