Босая зорка

Гадоў малечых зялёнае мора,

Зялёнае ад неакрэсленай мары,

Зялёнае ад зялёнага сена,

Якім быў сяннік напханы.

Бывала й цёплым зялёнае мора,

Калі прачынаўся «марак»,

У якога

Пытаўся раніцай голас ласкавы:

— Як спалася,

Ці суха ўсталася?

І каб не лавілася рыбка ў пасцелі,

Малому давалі адломак кілбаскі,

Прытым з завязкаю

З ніткі суровай.

Зялёнае мора i ў лузе й на ўзлеску.

А потым жаўцела зялёнае мора

Ад збажыны ды кляновага лісця.

І ўрэшце белым рабілася мора

Ад снежных выдмаў на лузе й на ўзлеску

І на галаве дзьмухаўцовападобнай.

Але заставалася мара зялёнай,

Як перадзамаразкавая атава,

Як вочы ў ката,

Пра якога аднойчы

Сказала мая лапатлівая ўнучка:

У ката Мірона чорнага, быццам

Вочы зялёныя, як агуркі.

Са школы ведаем пра хларафіл,

А што пра зялёнае мора ведаем?

Пакуль нам зялёным

Бачыцца небасхіл,

Датуль мы яшчэ неўзімелыя

Летуем.