Босая зорка

І расчынілася дамавіна.

Бабуля ў ёй маладзець пачала.

I сукня чорная, як аблачына,

Вядзьмарку зграбную абвалакла.

І ўнук убраўся ў белае белле,

Сатканае з ранішніх туманоў.

Галіны здранцвелыя адубелі —

Арэлі ахрыплыя цёмных сноў.

...I ўнук паходню ў руцэ трымае —

Гарачую зорку высока нясе.

Знікае ў незнань дарога крывая.

I стыне раса на нябеснай страсе.

На той дарозе,

Што недзе ўнізе,

Растуць плячыстыя валуны.

I краю крывіцкаму

Ў сонечнай рызе

Паклоны шчыра бюць перуны.

Ахоўцамі наскіх багоў паганскіх

Ступаюць следам

Дванаццаць ваўкоў.

І зорцы вятры не даюць пагаснуць.

І ўсё зразумела гамоніць вакол.