Кат звяртаўся да сваёй ахвяры,
Ha спагаду маючы надзею:
— Гэта я пакутую ад кары,
Я — ахвяра,
Вер мне, дабрадзею.
Потны, слізкі ад крывавай працы,
Болей сам, здаецца, дыхаў страхам.
І цікаўнасць дыхала на пляцы,
І сачыла за скупым узмахам.
Кат. відаць, спазняўся на вячэру.
Кат спяшаўся да сям'i, дадому.
І няшчасны папрасіў сякеру —
Галаву адсек сабе самому!