У першасвеце на пачатку самым
З далоні шчырасці піла пчала.
Быў райскі сад,
I быў я ў ім Адамам,
Ты, адпаведна, Еваю была.
Меў смеласць страх,
І сорам быў пры сіле.
Быў дзень, як год,
І ноч, як дзень, была.
Мы забаронны яблык надкусілі
І падаліся ў госці да святла.
Аціхлася лісцёвая залева,
Сцямнелі пад вачмі віроў кругі.
Цяпер я не Адам i ты не Ева.
A доўг расце.
Быў яблык дарагі...