Босая зорка

І прачыстае слова

Шалёную ведзьму карае.

Вывіваецца недзе ведзьма

На запаленым тут агні.

І на шыі з пякельнага жару каралі.

І смала закіпае ў кожнае далані,

І, як тымі гадзюкамі,

Разветранымі валасамі

Пнецца ў злосці прыпасці

Да збеглай зямлі.

Звар'яцелымі ведзьмінымі галасамі

Перахрыпла крычаць балючыя вугалі.

Увабраўшы ў сябе

Ўсе насланыя ёю хваробы,

Вугалёк, дагараючы,

Робіцца, як валун, цяжкі.

I да ведзьмы ейныя ўсе падробы

Вяртаюцца,

Ведзьму раздзіраючы на кузлакі.

Вугальком тым прабіць

Можна шыбу глухую

У вакнс, дзе заклён

Вяроўчыны цемрадзі ўе.

Слова хоча маўчаць,

I само ўжо шкадуе,

Што даверыла некаму таямніцы свае...