ЯШЧЭ РАЗ...


Барыс Пастарнак

Помняцца першыя словы твае,

Словы апошнія я не ўзгадаю.

Так, як смуга неўзнаку растае,

Ціха расталі,

Пайшлі за гадамі.

Мне не дагнаць ix.

Словы й гады

Рушыць у прочкі надумалі самі.

Дні дагарэлі,

Як дровы з грады.

Сподзеў вазіў

Гэты дровы вазамі.

Болей не грэў нас

З песні камін.

Здаўся на яблынях наквеццю

Шэрас.

І, адыходзячы ў мой успамін,

Мусіла ты

Азірнуцца яшчэ раз...

Загрузка...