Босая зорка

Вылучна беларускі сапраўдны

Ён, звычай,

Звечны святымі святамі,

Каб са жніва

Пакінуць на Дзяды

Галодным птушкам

Каласкі з зярнятамі.

Каб памянулі птушкі заадно

Высокіх продкаў.

Звонку звонка зябнучы.

Змяркання маразянае віно

Не хоча вылівацца

Ў прагнасць зяп начы.

Сухі дзядоўнік, як ахвярны дуб,

Бражджьшь дуддзём.

Апанаваны шэранню.

І чуб дзядоўніку мароз даскуб.

А на Дзяды

I змрок куццёй вячэрае.

Запяўшы хмараў шэрае радно,

Нябесны гаспадар сузор'е вешае.

Не птушкі прыляцелі пад вакно,

А душы прашчураў —

Вястункі вешчыя...