Босая зорка

Неба кідае думкі не на абразу,

Ды ад жаху згарэць у зямной мітусні

Камянеюць нябесныя думкі адразу,

Перакідваючыся ў камяні.

І, задумаўшыся, не варухнуцца вякамі

Камяні —

Незразумелыя мысляры,

Ix маланкі гарачымі грэюць рукамі,

I напрошваецца туман у сябры.

Ім спакою стае, як лагоднага моху.

Толькі более іхняй маўклівай радні.

На зямлі, што як падчарка небава,

Могуць

Вольна думаць

Бадай што адны камяні...