у залацістых промнях белаты
ачышчаецца узвышанае
я
ад пылінак блудных дарог
у сотах забыцця
дзе за штодзённым звонам мітусні
згасае прамень
ісціны
які абяцаў берагчы
паўсюль і заўсёды
аглянуцца б упору
на паблытаны клубок дарог
вузлы якіх вяжуць душу
і апускаюць
у мора бяскрайняй журбы