w domi czornoho sownyka
spoczne nawse
żarom czasu spopelane tiyeło
joho tlyejuczy wspomin
żyti bude
pokuol źnikajuczy kontur
ne ostyne w sotach pameti
tych chto lubiw
i chto nenavidiw
a ty
proniknuwszy u paralyelny śviyet
zasijajesz
żemczużynoju rajśkoho śvitła
u wselennum
vodospadi
życia
szto nasytit
raduhu viyecznoji nadiyeji
tym
kotory ode
poczynajut byt