Багровы цень

калі ачнешся акутаны жудасным сном

заглянь у проглубку свае душы

сягні да самага ядра матчынай слязы

і арасі свой твар

які штодня апранаеш на сябе

чужы як словы

што заклінаюць дабрабыт

на чужой мове

а дзесьці там

у трэшчынах старой хаты

дрэмле дзедавай мовы рой

атручаны шэптам чужых кадзіл

каб жарам іх

святую памяць акутаць у дым

унесці пад купалы чужыя словы

і збыўся бы чужынцаў сон вяковы

ды я вярнуся

неба насцеж расчыню

там памяць прадзедаў знайду

унясу ў храм

дзе трон цярнёвы

суцешыць стомленую душу

словам

дзедавае мовы