Багровы цень

ноч

над горадам старым

што акунае ў магічныя сны

і ў букеты ліхтароў

туліць змерклыя закуткі

куды з вяршынь

апранутая ў срэбны пыл

месяца

апускаецца

багіня

у цемень водару кахання

якога таемныя гукі

акрыляюць

музыку

жаночых

галасоў

што струменяць у вакно мансарды

адкуль ўдыхаю я

іх райскі кліч

і позірк іх

што розуму спальвае вузлы

і апускае ў сады забыцця

успамін

калі ў парыве асалод гарыш

і толькі дзесьці

у нізах душы

забыты

ангел

чыстае

любові

шчыміць

іх бачыў дзве

у белым і багровым

абедзве жаноча бажаство

адтуль штодня

перад

выбарам

дабра

і зла

дарогі трэцяе

няма