на каленях ідзеш
сын марнатраўны
да святое крыніцы
дзе сляза пакаяння
абмые грахі
і расою ляжа на срэбны бераг
што за гарызонтам дня
а тут
вечар сее імглу
жаночых абяцанняў
каб жарам іх
ісціны
спапяліць успамін
тады
забыўшыся на міг
нырнеш
у вакханалій вір
і зноў
без сну
поту абмыўшыся расою
паўзеш да крыніцы
што за гарызонтам
дня