De strijd der koningen

Tyrion

Pod hulde hem met het oog op de beproeving in een fluwelen tuniek in Lannister-karmijn en bracht hem zijn ambtsketen. Die liet Tyrion op zijn nachtkastje liggen. Zijn zuster werd er ongaarne aan herinnerd dat hij de Hand des Konings was, en hij wilde de verhouding tussen hen niet nog verder verzieken.

Toen hij de binnenplaats overstak kwam Varys naast hem lopen.

‘Heer,’ zei hij enigszins buiten adem, ‘ik raad u aan dit meteen te lezen.’

Hij reikte hem met een zacht wit handje een perkament aan. ‘Bericht uit het noorden.’

‘Goed of slecht nieuws?’ vroeg Tyrion.

‘Dat oordeel is niet aan mij.’

Tyrion ontrolde het perkament. Hij moest erop turen om in het toortslicht op de binnenplaats de woorden te kunnen lezen. ‘Goeie goden,’ zei hij zacht. ‘Allebei?’

‘Ik vrees van wel, heer. Heel triest. In-en intriest. En dat terwijl ze nog zo jong en onschuldig waren.’

Tyrion herinnerde zich hoe de wolven hadden gehuild toen het jongetje Stark was gevallen. Zouden ze nu ook huilen? ‘Hebt u het ook al aan de anderen verteld?’

‘Nog niet, al zal dat natuurlijk wel moeten.’

Hij rolde de brief op. ‘Ik stel mijn zuster wel op de hoogte.’ Hij wilde zien hoe ze het nieuws opnam. Dat wilde hij heel graag. De koningin zag er vanavond bijzonder lieftallig uit. Ze droeg een laag uitgesneden japon van felgroen fluweel dat de kleur van haar ogen accentueerde. Haar gouden haar golfde over haar blote schouders, en om haar taille zat een geweven, met smaragden bezette gordel. Pas toen Tyrion zat en een beker wijn aangereikt had gekregen reikte hij haar de brief aan. Hij zei geen woord. Cersei knipperde onschuldig met haar ogen en nam hem het perkament uit handen.

‘Daar zul je wel blij mee zijn,’ zei hij terwijl ze las. ‘Jij wilde dat jongetje Stark toch dood hebben?’

Cersei keek zuur. ‘Jaime heeft hem uit het raam gegooid, ik niet. Uit liefde, zei hij, alsof ik zoiets leuk zou vinden. Het was dom, en nog gevaarlijk ook, maar wanneer denkt onze lieve broer nu ooit van tevoren na?’

‘De jongen had jullie gezien,’ bracht Tyrion naar voren.

‘Hij was nog een kind. Ik zou hem zo bang hebben gemaakt dat hij zijn mond wel hield.’ Ze keek peinzend naar de brief. ‘Waarom krijg ik altijd de schuld als een van die Starks zijn teen stoot? Dit is het werk van Grauwvreugd. Ik heb er niets mee te maken.’

‘Laten we hopen dat vrouwe Catelyn er ook zo over denkt.’

Haar ogen werden groot. ‘Je denkt toch niet…’

‘… dat ze Jaime zal doden? Waarom niet? Wat zou jij doen als Joffry en Tommen vermoord werden?’

‘Ik heb Sansa nog,’ verklaarde de koningin.

‘Wij hebben Sansa nog,’ verbeterde hij haar, ‘en laten we maar goed voor haar zorgen. Waar blijft dat avondeten dat je me beloofd had, lieve zuster?’

Cersei wist wat smakelijk eten was, dat moest gezegd worden. Het voorgerecht bestond uit een romige kastanjesoep, knapperig warm brood en groenten, aangemaakt met appels en pijnboompitten, gevolgd door lampreipastei, honingham, worteltjes in botersaus, witte bonen met spek, en geroosterde zwaan met een vulling van champignons en oesters. Tyrion gedroeg zich uitzonderlijk hoofs. Hij bood zijn zuster het lekkerste stukje van ieder gerecht aan en zorgde ervoor slechts te eten wat zij at. Niet dat hij echt dacht dat ze hem zou vergiftigen, maar voorzichtigheid kon geen kwaad.

Het nieuws over de Starks had haar stemming bedorven, zag hij. ‘Nog geen nieuws van Bitterbrug?’ vroeg ze ongerust, terwijl ze een stuk appel opprikte met haar dolk en het met kleine, keurige hapjes opat.

‘Niets.’

‘Ik heb die Pinkje nooit vertrouwd. Als hij genoeg betaald krijgt loopt hij zonder mankeren naar Stannis over.’

‘Stannis Baratheon is zo verdomd rechtlijnig dat hij nooit iemand zal omkopen. En voor lieden als Petyr is hij een hoogst ongemakkelijke heer. Akkoord, deze oorlog heeft lieden in elkaars armen gedreven van wie je dat niet zou verwachten, maar die twee? Nooit.’

Terwijl hij wat plakjes ham afsneed zei ze: ‘Dat varken hebben we aan vrouwe Tanda te danken.’

‘Een teken van haar liefde?’

‘Omkoperij. Ze smeekt ons om toestemming naar haar slot terug te mogen keren. De jouwe en de mijne. Ze zal wel bang zijn dat je haar onderweg zult arresteren, net als heer Gyllis.’

‘Is ze van plan de troonopvolger te ontvoeren?’ Tyrion serveerde zijn zuster een plak ham en nam er zelf ook een. ‘Ik heb liever dat ze hier blijft. Als ze zich veilig wil voelen, zeg dan maar dat ze haar garnizoen uit Stookewaard laat overkomen. Alle mannen die ze heeft.’

‘Als we zo dringend om manschappen verlegen zitten, waarom heb jij dan je wilden weggestuurd?’ In Cersei’s stem kroop een zekere irritatie.

‘Zo kon ik ze het beste inzetten,’ antwoordde hij naar waarheid. ‘Het zijn felle strijders, maar geen krijgslieden. In de krijgskunst is discipline belangrijker dan moed. Ze hebben ons in het koningsbos al betere diensten bewezen dan ze ooit op de stadsmuren zouden doen.’

Toen de zwaan opgediend werd, ondervroeg de koningin hem over de samenzwering van de Geweimannen. Die leek haar eerder te ergeren dan angst in te boezemen. ‘Waarom hebben we zo vaak met verraad te kampen? Wat heeft het huis Lannister die ellendelingen ooit aangedaan?’

‘Niets,’ zei Tyrion, ‘maar ze denken dat ze aan de winnende hand zijn… en dus zijn ze behalve verraders ook idioten.’

‘Weet je zeker dat je ze allemaal hebt opgespoord?’

‘Varys zegt van wel.’ Die zwaan was hem een beetje te machtig. Op Cersei’s blanke voorhoofd, tussen die lieftallige ogen van haar, verscheen een streep. ‘Je vertrouwt te veel op die eunuch.’

‘Hij bewijst me goede diensten.’

‘Ja, hij wil graag dat je dat denkt. Denk je dat jij de enige bent die hij geheimpjes inblaast? Hij vertelt ons allemaal precies genoeg om ons ervan te overtuigen dat we machteloos zijn zonder hem. Hij heeft dat spelletje ook met mij gespeeld toen ik pas met Robert getrouwd was. Jarenlang was ik ervan overtuigd dat ik aan het hof geen waarachtiger vriend had, maar nu…’ Ze bestudeerde even zijn gezicht. ‘Hij zegt dat jij van plan bent de Jachthond bij Joffry weg te halen.’

De ellendeling. ‘Ik heb Clegane nodig om belangrijker taken uit te voeren.’

‘Niets is belangrijker dan het leven van de koning.’

‘Het leven van de koning loopt geen gevaar. Joff heeft de dappere ser Osmund nog om hem te beschermen, en ook ser Meryn Trant. Die zijn toch nergens anders goed voor. ‘Balon Swaan en de Jachthond zijn nodig om uitvallen te leiden en te zorgen dat Stannis aan onze kant van het Zwartewater geen poot aan de grond krijgt.’

‘Jaime zou die uitvallen persoonlijk leiden.’

‘Vanuit Stroomvliet? Dat is nog eens een uitval.’

‘Joff is nog maar een jongen.’

‘Een jongen die in deze oorlog wil meevechten, wat voor deze ene keer nu eens niet zo’n slecht idee is. Ik zal hem niet in het heetst van de strijd storten, maar hij moet aanwezig zijn. Soldaten vechten feller wanneer hun koning zich met hen in het gevaar stort dan wanneer hij zich achter zijn moeders rokken verschuilt.’

‘Hij is dertien, Tyrion.’

‘En wat deed Jaime op zijn dertiende? Als je wilt dat de jongen zijn vaders zoon is, laat hem zich daar dan naar gedragen. Joff heeft de beste wapenrusting die er te koop is, en hij heeft te allen tijde minstens tien goudmantels om zich heen. Als de stad ook maar even het gevaar loopt te vallen laat ik hem onmiddellijk naar de Rode Burcht terugbrengen.’

Hij had verwacht haar daarmee gerustgesteld te hebben, maar in haar groene ogen was geen spoor van tevredenheid te bekennen. ‘Zal de stad vallen?’

‘Nee.’ Maar zo ja, bid dan maar dat de Rode Burcht standhoudt tot onze edele vader ons komt ontzetten.

‘Je hebt me wel vaker voorgelogen, Tyrion.’

‘En altijd met reden, lieve zuster. Ik ben evenzeer op een goede onderlinge verstandhouding uit als jij. Ik heb besloten heer Gyllis te laten lopen.’ Hij had Gyllis enkel en alleen achter slot en grendel gehouden om dat gebaar te kunnen maken. ‘Ser Boros Both kun je ook terugkrijgen.’

De mond van de koningin werd een streep. ‘Laat ser Boros gerust in Rooswijck wegrotten,’ zei ze. ‘Maar Tommen…’

‘… blijft waar hij is. Onder heer Jacelyns bescherming is hij veiliger dan hij ooit bij heer Gyllis geweest zou zijn.’

Bedienden haalden de zwaan weg, die nauwelijks aangeraakt was. Cersei gebaarde dat het nagerecht kon worden opgediend. ‘Hopelijk hou je van bramentaart.’

‘Ik hou van alle mogelijke taarten.’

‘Dat weet ik allang. Weet jij waarom Varys zo gevaarlijk is?’

‘Gaan we nu raadselspelletjes doen? Nee.’

‘Hij heeft geen pik.’

‘Jij ook niet.’ En wat heb je daar de pest over in, Cersei!

‘Misschien ben ik ook gevaarlijk. Jij daarentegen bent net zo’n grote dwaas als alle andere mannen. De helft van de tijd laat je die worm tussen je benen voor je denken.’

Tyrion likte de kruimels van zijn vingers. Zijn zusters glimlach beviel hem allesbehalve. ‘Ja, en op dit moment denkt mijn worm dat het misschien tijd is om te gaan.’

‘Voel je je niet lekker, broertje?’ Ze boog zich voorover, zodat hij een fraai uitzicht op de bovenkant van haar borsten had. ‘Je ziet er plotseling wat verhit uit.’

‘Verhit?’ Tyrion gluurde naar de deur. Had hij daarbuiten iets gehoord? Hij begon er spijt van te krijgen dat hij hier alleen naartoe was gegaan. ‘Dit is voor het eerst dat je belangstelling voor mijn pik toont.’

‘Niet zozeer daarvoor, als wel voor datgene waar je hem instopt. Ik ben niet helemaal van die eunuch afhankelijk, zoals jij. Ik heb zo mijn eigen manieren om dingen te weten te komen… vooral dingen die anderen voor me verborgen willen houden.’

‘Wat probeer je nou te zeggen?’

‘Alleen dit: ik heb dat hoertje van jou.’

Tyrion greep zijn wijnbeker om even zijn gedachten op een rij te kunnen zetten. ‘Ik dacht dat jij meer van mannen hield.’

‘Wat ben je toch een raar klein kereltje. Zeg eens, ben je al met deze hoer getrouwd?’ Toen hij geen antwoord gaf lachte ze en zei: ‘Wat zal vader opgelucht zijn.’

Hij had een gevoel of zijn buik vol palingen zat. Hoe had ze Shae gevonden? Had Varys hem verraden? Of had hij al zijn voorzorgen teniet gedaan door die avond rechtstreeks naar haar state te rijden? ‘Wat kan het jou schelen wie ik als bedwarmer kies?’

‘Een Lannister betaalt zijn schulden altijd,’ zei ze. ‘Je bent al tegen me aan het konkelen sinds de dag dat je in Koningslanding bent. Je hebt Myrcella verkocht, Tommen gestolen en nu smeed je plannen om Joff te laten vermoorden. Je wilt dat hij sterft, zodat jij met behulp van Tommen kunt regeren.’

Tja, ik kan niet ontkennen dat het idee verleidelijk is. ‘Wat een waanzin, Cersei. Over een paar dagen staat Stannis voor onze neus. Je hebt me nodig.’

‘Waarvoor? Omdat je zo’n bedreven krijgsman bent?’

‘Bronns huurlingen vechten niet zonder mij,’ loog hij.

‘Heus wel. Ze houden van je goud, niet van je koboldgrappen. Maar wees maar niet bang, ze zullen het niet zonder je hoeven stellen. Ik zal niet beweren dat ik nooit heb overwogen je de keel af te snijden, maar dat zou Jaime me nooit vergeven.’

‘En die hoer?’ Hij zou haar naam niet noemen. Als ik haar ervan kan overtuigen dat Shae niets voor me betekent, wie weet…

‘Zolang mijn zoons niets overkomt zal ze heus wel goed behandeld worden. Maar mocht Joff sneuvelen of Tommen in handen van de vijand vallen, dan zal dat kutje van je een onvoorstelbaar pijnlijke dood sterven.’

Ze denkt echt dat ik van plan ben mijn eigen neef te vermoorden.

‘De jongens zijn veilig,’ beloofde hij haar vermoeid. ‘Goeie goden, Cersei, het zijn mijn eigen bloedverwanten. Waar zie je me voor aan?’

‘Voor een pervers klein mannetje.’

Tyrion staarde naar de droesem onder in zijn wijnbeker. Wat zou Jaime in zo’n geval doen? Waarschijnlijk die teef doodslaan, en dan pas bij de gevolgen stilstaan. Maar Tyrion bezat geen gouden zwaard, noch het vermogen er een te hanteren. De roekeloze furie van zijn broer trok hem erg aan, maar het was hun vader die hij naar de kroon moest steken. Steen, ik moet een steen zijn, de Rots van Casterling moet ik zijn, keihard en onwrikbaar. Als ik deze toets niet doorsta kan ik me beter bij het dichtstbijzijnde rariteitenkabinet melden. ‘Hoe weet ik dat je haar nog niet hebt vermoord?’ zei hij.

‘Wil je haar zien? Dat dacht ik al.’ Cersei liep de kamer door en gooide de zware eikenhouten deur open. ‘Breng de hoer van mijn broer binnen.’

De broers van ser Osmond, Osny en Osfryd, waren duidelijk loten van dezelfde stam: lange kerels met een haakneus, donker haar en een gemeen lachje. Zij hing tussen hen in, haar ogen wijdopen en wit in haar donkere gezicht. Uit haar kapotte lip sijpelde bloed, en door de scheuren in haar kleren heen kon hij blauwe plekken zien. Haar handen waren met touwen vastgesnoerd, en ze hadden haar gekneveld, zodat ze niet kon spreken.

‘Je zei dat haar niets zou overkomen.’

‘Ze verzette zich.’ Anders dan zijn broers was Osny Ketelzwart gladgeschoren, zodat de schrammen duidelijk zichtbaar waren op zijn onbehaarde wangen. ‘Die heeft klauwen als een schaduwkat.’

‘Blauwe plekken genezen,’ zei Cersei verveeld. ‘Die hoer blijft wel leven. Net zo lang als Joff.’

Tyrion had haar dolgraag uitgelachen. Wat zou dat heerlijk zijn, ronduit zalig. Maar dan had hij zich verraden, Jij verliest, Cersei, en die Ketelzwarts zijn nog grotere idioten dan Bronn al zei. Hij hoefde het alleen maar te zeggen. In plaats daarvan keek hij naar het gezicht van het meisje en zei:

‘Zweer je dat je haar na de veldslag zult laten gaan?’

‘Ja, als jij Tommen laat gaan.’

Hij duwde zichzelf overeind. ‘Hou haar dan maar. Zorg alleen wel dat je haar beschermt. Als die beesten hier denken dat ze haar kunnen misbruiken… dan wil ik je er graag op wijzen, lieve zuster, dat een weegschaal naar twee kanten kan doorslaan.’ Zijn toon was doodkalm, onaangedaan, onverschilig, hij had gezocht naar zijn vaders stemgeluid en het gevonden ook. ‘Wat haar overkomt zal Tommen overkomen, klappen en verkrachtingen incluis.’ Als ze me voor zo’n monster houdt wil ik die rol wel voor haar spelen.

Dat had Cersei niet verwacht. ‘Dat zou je niet wagen.’

Tyrion zette een glimlach op, traag en ijzig. Zijn ogen lachten tegen haar, groen en zwart. ‘Wagen? Ik doe het zelf.’

Zijn zusters hand flitste op zijn gezicht af, maar hij greep haar pols en draaide die om tot ze het uitschreeuwde. Osfried wilde haar te hulp schieten. ‘Nog één stap en ik breek haar arm,’ waarschuwde de dwerg. De man bleef staan. ‘Weet je nog dat ik zei dat je me nooit meer zou slaan, Cersei?’ Hij smeet haar op de grond en wendde zich weer tot de Ketelzwarts. ‘Maak haar los en haal die knevel weg.’

Het touw had zo strak gezeten dat haar aderen waren afgekneld. Ze slaakte een kreet van pijn toen de bloedsomloop in haar armen weer op gang kwam. Tyrion masseerde voorzichtig haar vingers tot het gevoel er weer in terugkwam. ‘Schatje,’ zei hij, ‘je moet dapper zijn. Ik vind het akelig dat ze je zo’n pijn hebben gedaan.’

‘Ik weet dat u me zult bevrijden, heer.’

‘Dat zal ik zeker,’ beloofde hij, en Alayaya boog zich voorover en kuste hem op zijn voorhoofd. Haar kapotte lippen lieten een veeg bloed achter. Die bloedige kus heb ik méér dan verdiend, dacht Tyrion. Zonder mij was haar niets overkomen.

Met haar bloed nog op zijn gezicht keek hij op de koningin neer. ‘Ik heb je nooit gemogen, Cersei, maar je was mijn eigen zuster, dus ben ik je nooit te na gekomen. Daar heb jij nu een eind aan gemaakt. Ik zal je weten te treffen. Ik weet nog niet hoe, maar dat komt nog wel. Er komt een dag dat je je veilig en gelukkig zult wanen, en op die dag zal je vreugde als bij donderslag volledig verzuren, en dan zul je weten dat de schuld is afbetaald.’

In een oorlog, had zijn vader eens tegen hem gezegd, is de strijd gestreden zodra een van de legers de gelederen verbreekt en vlucht. Al zijn ze nog net zo talrijk als het ogenblik daarvoor en hebben ze hun wapens en wapenrusting nog, als ze eenmaal voor je uit rennen zullen ze zich niet meer omdraaien om te vechten. Zo was het nu met Cersei.

‘Eruit!’ was het enige dat ze nog kon bedenken. ‘Ga uit mijn ogen.’

Tyrion boog. ‘Welterusten dan maar. En droom lekker.’

Terwijl hij terugliep naar de Toren van de Hand trappelde er een leger van voeten door zijn schedel. Ik had dit al moeten zien aankomen toen ik voor het eerst wegglipte via de achterkant van Chataya’s kast. Misschien had hij het niet willen zien. Tegen de tijd dat hij boven aan de trap was deden zijn benen flink pijn. Hij stuurde Pod om een flacon wijn en schoof zijn slaapkamer in.

Shae zat met gekruiste benen op het hemelbed, naakt, op de zware gouden keten na die over de ronding van haar borsten golfde, een keten van geschakelde gouden handjes die in elkaar grepen. Tyrion had haar niet verwacht. ‘Wat doe jij hier?’

Lachend streelde ze de keten. ‘Ik verlangde naar een paar handen op mijn tieten… maar deze gouden handjes zijn koud.’

Even wist hij niets te zeggen. Hoe kon hij nu tegen haar zeggen dat een andere vrouw de klappen had opgevangen die voor haar bestemd waren en waarschijnlijk in haar plaats zou sterven als Joffry in de strijd iets overkwam? Hij veegde met de muis van zijn hand Alayaya’s bloed van zijn voorhoofd. ‘Jonkvrouwe Lollys…’

‘Die slaapt. Da’s het enige dat ze wil, de logge koe. Slapen en vreten. Soms valt ze al vretend in slaap. Dan belandt het eten onder de dekens, en zij wentelt zich erin, en ik mag’r schoonmaken.’ Ze trok een vies gezicht. ‘En ze hebben d’r alleen maar genaaid.’

‘Volgens haar moeder is ze ziek.’

‘Ze heeft een kind in d’r buik, meer niet.’

Tyrion keek de kamer rond. Alles zag er nog net zo uit als toen hij wegging. ‘Hoe ben je binnengekomen? Laat me die geheime deur eens zien?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Ik moest van heer Varys een kap over mijn hoofd doen. Ik zag niets, behalve… op één plaats kon ik langs de onderrand van de kap naar de vloer gluren. Die was een en al steentjes, u weet wel, die samen een plaatje vormen?’

‘Een mozaïek?’

Shae knikte. ‘Ze waren rood en zwart. Ik geloof dat het plaatje een draak voorstelde. Verder was alles donker. We klommen een ladder af en liepen een heel eind, tot ik mijn gevoel voor richting kwijt was. Eén keer stonden we stil omdat hij een ijzeren hek moest openen. Ik streek er in het voorbijgaan langs. De draak was ergens achter dat hek. Toen klommen we nog een ladder op, met bovenaan een tunnel. Ik moest bukken, en ik geloof dat heer Varys moest kruipen.’

Tyrion deed de ronde door de slaapkamer. Een van de kandelaars aan de wand zag eruit of hij loszat. Hij ging op zijn tenen staan en probeerde hem om te keren. De kandelaar draaide langzaam en krassend over de stenen muur. Toen hij op zijn kop hing viel het kaarsstompje eruit. De biezen die op de kille stenen vloer gestrooid waren zagen er niet echt uit alsof eroverheen gelopen was. ‘Wilt u niet met me naar bed, meheer?’ vroeg Shae.

‘Zo meteen.’ Tyrion gooide zijn garderobe open, schoof de kleren opzij en duwde tegen de achterwand. Wat mogelijk was in een hoerenkast moest ook mogelijk zijn in een slot… maar nee, het hout was massief en gaf niet mee. Zijn oog viel op een steen naast de vensterbank, maar hoe hij ook peuterde en porde, het haalde niets uit. Gefrustreerd en geërgerd liep hij naar het bed terug. Shae trok zijn rijgkoorden los en sloeg haar armen om zijn hals. ‘Uw schouders zijn zo hard als een rots,’ prevelde ze. ‘Snel, ik wil u in me voelen.’ Maar toen ze haar benen om zijn middel sloeg liet zijn manlijkheid hem in de steek. Toen ze hem voelde verslappen glipte Shae onder de lakens en nam hem in haar mond, maar zelfs daar werd hij niet opgewonden van.

Na enkele ogenblikken hield hij haar tegen. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze. Op haar jeugdige gelaatstrekken stond alle onschuld van de wereld te lezen.

Onschuld! Idioot, ze is een hoer. Cersei had gelijk, jij denkt met je pik, halve gare die je bent.

‘Ga maar slapen, schatje,’ spoorde hij haar aan en hij streelde haar haren. Maar nog lang nadat Shae zijn advies had opgevolgd bleef Tyrion zelf wakker liggen, zijn vingers om een kleine borst, luisterend naar haar ademhaling.