Мой гай дубовы

калі маладосць калышацца

і напінаецца

пад звон каруселі

калі плыве пад ветразем

надзьмутым пругка

ружа вятроў у валасах

і ружа вуснаў

параўноўваю

археалогію ікаравай тугі

з галоўкай касмічнай ракеты

ведаю

напачатку былі птушкі

а сёння лячу ў блакіт

напачатку былі птушкі

напачатку была младосць

напачатку было каханне

калышу калышу

вачамі свет

зоркі сцягваю ўніз

кіўком галавы

і касу з кручком

ізумруднай какарды

закідваю ў плынь юнакоў

пад вербамі і каштанамі

сябе адкрываю

у выбухах свядомасці

тварам да твару

у абстрэле паглядаў позіркаў слоў

раздваеннях свядомасці

у падабенствах

са спалохам у запытанні

ці гэта Я учарашняя

адкажы

якая ўсё-ткі Я

аднак іду ў ваду

якая ўсё глыбее

божа дай мне малю

пясчанае дно

і празрыстую плынь

і блакіт

у якім ты цяпер

я з атэстатам сталасці

іду насустрач смутку

іду ў няволю вольнасці

веру ў верны выбар свету

што будзе люстэркам

маёй усмешкі