Соль жыцця

Да плыўца ў акіян светлым птахам з зямлі

Далятае сяброўскае слова,

I цяплей на душы, хоць цябе абнялі

Хваляў шум, подых шторма суровы.

Паміж небам і морам — на стыку двух сіл —

Чалавек, як расінка ў пустыні,

Перад тварам дзівоснай і грознай красы

Над бяздоннем зялёных глыбіняў.

Родны бераг далёка... Здаецца, цябе

Пакідае надзея на шчасце.

Б’юць халодныя хвалі у твой карабель,

Свішча вецер, зрываючы снасці...

У хвіліну адчаю прыходзіць тады

Голас родны сяброўскага слова,

Каб цябе зберагчы ад нягод, ад бяды,

Каб напоўніць душу сілай новай.

Голас друга адолее час і прасцяг,

Гул навалы, бязмежныя шыры,

Нібы словам, абвеяным праўдай жыцця,

Твой народ прывітаў цябе шчыра.