Соль жыцця

Старыя дарожныя боты

Яшчэ не паспеў я змяніць,

I дзень мне здаецца каротак,

I ноч не дае цішыні.

Гляджу я, раскрыўшы павекі,

На ўзоры дзівоснай разьбы,

Як быццам я роўна поўвека

На вуліцы роднай не быў!

Куды я свой позірк ні кіну, —

Усюды адбітак падзей,

Шле час, што ні крок, мне навіны,

Ён сам, што ні дзень, маладзей.

Здаецца, нядаўнюю ростань

Прайшоў я абрывам крутым,

А ўжо не дагнаць тыя вёрсты

Нагам пастарэлым маім.

Насустрач імчацца машыны,

Вітаюць сябры на хаду.

Сваю без памылкі мясціну

Я ў руху жыццёвым знайду!

Іду я, бадзёры, вясёлы,

Схаваць не магу пачуцця,

I колеры дзіўных вясёлак

У зрэнках маіх зіхацяць.

А лета пануе ўрачыста,

Над пышнымі кронамі дрэў

У небе празрыстым і чыстым

Апошні прамень дагарэў.