Соль жыцця

Здавалася, сонца замала,

Здавалася, мала святла:

Юнацтва свой шлях пачынала,

А сталасць яшчэ не прыйшла.

Агонь разліваўся па жылах,

У мускулах дужасць расла,

Твая неўтаймоўная сіла

Па хвалях жыццёвых ішла.

Прыгожым было каханне,

Што сэрцы злучыла двух,

Цяжкім было развітанне

З табою, таварыш і друг!

Прыходу твайго чакалі

Твае гарады і палі.

Ты рэк пераплыў нямала,

Ты мораў нямала праплыў.

Усюды — на ўсход і на захад

Дарогі твае праляглі.

Хадзіла юнацтва без страху

Па родных прасторах зямлі.

Ты браў перашкоды з бою,

Ты йшоў без хістанняў наўпрост,

Свой лёс ты звязаў з барацьбою,

Аддаўшы сваю маладосць.

Глядзеў ты з акопа на зоры,

На ззянне далёкіх планет,

I мара па сінім прасторы

За імі імкнулася ўслед.

Сардэчную матчыну ласку,

Вясёлы бацькоўскі жарт

Не чуў ты. Прабітую каску

Стачыла на полі іржа.

А лета ўздыхае прыпарам,

I водар струменіцца з дрэў,

Шчаслівая юная пара

Цалуецца каля дзвярэй.

Старэнькая ціхая маці,

Праплакаўшы вочы даўно,

Самотная ходзіць па хаце,

Штодня паглядае ў акно.

На ганак пахілены выйдзе,

Глядзіць у няўцешнай журбе,

Даўно на цябе яна ў крыўдзе,

Што вестку не шлеш аб сабе.

Не знала, што куля скасіла

Любімага сына яе,—

Яна-б да грудзей прытуліла,

Суцішыла-б мукі твае.

Маўклівыя, сціснуўшы зубы,

Сябры твае неслі цябе.

У гаі пад спаленым дубам

Знайшоў ты магілу сабе.

Хай вораг зламаў тваё крылле

У росквіце гордых надзей,

Юнацтва-ж гарачая сіла

Наперад нястрымна ідзе.

I шчодра гарачае сонца

Адорвае землі святлом

У руху няспынным, бясконцым

Над тым, што жыве і жыло!