Соль жыцця

I ў пуні, як толькі сцямнела,

Дзяцей Міхаліна хавае.

Халодныя іхнія целы,

Як маці, яна сагравае.

А вецер — над дахам, над краем,

Сціскае і пальцы, і сэрца.

Паплакала трошкі-б старая, —

Лягчэй-бы ёй стала, здаецца.

I шэпча ласкавыя словы...

Усё палюбіла сялянка —

I Дзініны доўгія бровы,

I Галіны шчокі ў вяснянках.

Хто болей ёй любы і родны?

Абедзвюх заслоніць ад кулі.

Зрабіць-бы, каб злосць і нягоды

За гэтую ноч прамінулі!

I стогне пад пуняю глеба,

I дзеці скрозь сон уздыхаюць.

Чаму не з’яўляецца з неба

Рука, што зладзюг пакарае?

I моліцца ўслых Міхаліна:

— Забойцам пашлі пакаранне! —

... Праз шчыліны пуні гасціннай

Прабілася шэрае ранне.