Соль жыцця

Зямля мая! Слаўная наша краіна!..

У ружовых світаннях — дымкі цягнікоў...

Я рады, што заўжды завеш мяне сынам,

Што еду па родных абшарах дамоў.

Мяне сустракаеш ласкаваю гэткай,

Быў верным табе я заўжды і ва ўсім.

Хай вецер далёкі мне будзе за сведку:

У сэрцы любоў да цябе я насіў.

Дзень добры, айчына мая дарагая!

У міры і ў шчасці заўсёды квітней...

Я родную мову пачуў свайго краю,

Убачыў пагляды зычлівых вачэй.

Хвала тваім травам, вільготным ад росаў,

Да іх прыхінешся — лягчэе цяжар...

Табе я пад вечар свой смутак прыносіў,

Каб пот асушыла, авеяла твар.

Мільгаюць масты... Семафоры маячаць...

Агні пазіраюць, як вочы, услед...

Бы ў казцы забытае кніжкі дзіцячай,

Знікае зімовы аснежаны свет.

Праносяцца вёрсты... А іскры, як пырскі,

Ляцяць ў наваколле... Імчыцца цягнік...

Сустрэча ўжо блізка!

Сустрэча ўжо блізка!

I знікла адлегласць, і час ужо знік.