Соль жыцця

Тры гады я не маю спакою ні звання,

Тры гады як блукае за мною расстанне,

Адзначаю сягоння я смутную дату —

Дзень, калі пакідаў сваю родную хату.

А наўкол разліваецца спелае лета,

Каласамі шуміць урадлівы палетак,

Зацвіло на ім неба валошкаю сіняй,

Як і ў нашай далёкай-далёкай краіне.

Людзі йдуць, і са мною спыняецца кожны,

I я ў кожным найлепшага сябра знаходжу,

А туга не змяншаецца нават на волас,

Хоць на тысяч.у дзён пасталеў яе голас.

Часта-часта, здараецца, зойдзе размова,

У мяне вырываецца роднае слова:

— Калі ласка! — прамоўлю, а сябра адчуе.

Дзе з парога вітаюць:

— Заходзь, калі ласка!

Дзе за стол запрашаюць:

— Сядай, калі ласка!

Дзе руку паціскаюць:

— Прыходзь, калі ласка.

I я маю салодкім сваім абавязкам

Гаварыць, паўтараць без канца: — Калі ласка!

Найсвятлейшае слова між слоў Беларусі!

Я з табою жыву і дадому вярнуся,

I тады толькі сціхне у сэрцы трывога,

Калі сам запрашу я гасцей ад парога:

— Калі ласка!