Соль жыцця

Нямала пабачыла дзей і здарэнняў

На вуліцы роднай нямое каменне.

Нямое нямым застаецца заўсёды

I сцерпіць маўкліва бяду і нягоды.

Ліхія гадзіны над ім праляталі.

У рукі не раз і не два яго бралі,

Ім ворага білі, пабраўшы, як зброю,

На смерць з ім ішлі барыкадаў героі.

Старое каменне, ты многа спазнала:

I подыхі буры, і посвіст навалы!

Ляжыш нерухомай халоднай цвярдыняй,

Пабітае громам, абмытае ліўнем.

Ішлі па табе закаханыя пары,

Ішлі пераможцы, грымелі фанфары.

Упарта, каменне, маўчыш, як магіла,—

Цябе гаварыць не прымусіш і сілай.

Няхай ты сягоння пакрыўджаным будзеш,

Ды зломяць упартасць упартыя людзі.

Прыйдуць, раскапаюць, каб некуды звесці

Для новае вуліцы ў новае месца.

Прабач, цябе заўтра заменяць асфальтам,

Ты ўпартае — час яшчэ болей упарты!

Яшчэ паслужы, бо на звалку зарана,—

Аздобіш ты бераг ракі ўтаймаванай.

Для новых часін, для вялікай будовы

Ты ляжаш надзейнай і цвёрдай асновай!