Соль жыцця

Не, любая, рана

Шукаць забыцця.

А бель галавы —

Гэта соль, соль жыцця,

Што хлебу жыццёваму

Смак надае,

А хвалі на моры —

Магутнасць яе.

Без смутку-ж няма

Весялосці нідзе,

Бо цень-жа за сонцам

Спрадвеку ідзе.

А ведаеш, горкія

Слёзы чаму?

Не выплачаш іх —

Дык і цяжка таму.

А выплачаш — стане

Святлей і лягчэй,

I вочы вільготныя —

Шмат прыгажэй.

Не, рана аб старасці

Нам гаварыць.

Глядзі, увесь горад

Світаннем гарыць.

Дзень творчае працы

Пачаўся вакол,

Дыханнем магутным

Калышучы дол.

У вокнах ад сонца

Аж плавіцца шкло,

I тысячы кветак

На іх расцвіло.

I верш мой, і дом,

Што будуецца нам,

Усё застанецца

Наступным вякам.

Жыццё — гэта ўсё,

Што вакол і з табой:

Вясёласць, і смутак,

I твой непакой,

I сонца, і дрэвы,

I радасць быцця,

I бель галавы —

Гэта соль, соль жыцця.

Ты кажаш, маршчынкі, —

Прайшла маладосць...

Ну што-ж, наша часць

Ва ўсім зробленым ёсць.

А сівыя скроні?..

Я рад іх любіць!

Мінулага свет

Пад нагамі ляжыць.

А новым праспектам,

Што сонцам услан,

Імчыцца дзіця наша,

Быццам-бы лань.

Сустрэне таго,

Каго стане любіць,

І песня далей

На зямлі прагучыць.