Соль жыцця

Дуброва. Пустэльны куток Беларусі.

Уздрыгвае лісце на белай бярозе.

Тугу і самоту выстуквае бусел,

Гаворыць на мове сваёй у трывозе.

Ноч. Хаты сляпымі, як цемра, вачамі

Глядзяць у прастор, што не мае і краю,

I хлопцы з лясоў, нібы цені, часамі

Таемна прыходзяць, таемна знікаюць.

...Сядзіць у куточку на лаўцы бабуля.

Лучына даўно ўжо сатлела і згасла.

I ціха, — каб немцы, крый божа, не чулі, —

У бойцы употайкі б’е яна масла.

А Галя ляжыць. Ёй не спіцца, не спіцца,

Гарыць яе цела, а вочы — у скрусе.

Спаўзла яна з ложка і падае ніцма

Прад бабкай старою:

— Баюся, баюся!

О добрая бабка, скажу табе сёння

Усю праўду. Ты-ж толькі нікому ні слова! —

Спужалася баба:

— Што кажаш ты, доня?

Ты трызніш, дзяўчынка.

Ды ты нездарова! —

А Галя ў пакуце разгублена шэпча,

I літасці просяць засмяглыя вусны.

Яе абнімае старая за плечы:

— Ну што-ж ты трапечаш? —

— Баюся, баюся...

Скажу я ўсю праўду. Дзяўчынка я з гета. —

I слёзы ў вялізных вачах задрыжэлі:

— Баюся, дазнаецца немец пра гэта,

Баюся, каб немец мяне не застрэліў.

А бабка пяшчотна яе прытуліла

I гладзіць, як маці, малую дзяўчынку.

— Хай згінуць фашысты — нячыстая сіла!

Не бойся. Я ў горы цябе не пакіну.